Niðurlag:
Leggið nýggjar árar út,
tað flýtur ein snekkja fyri hertogans garða,
hon er sær av alm-við og eikini harða,
leggið nýggjarar árar út.
- Ríða út av Hjarðarholti
reystar kempur tvær,
fyrstur reið Bolli Tollaksson,
tá ið Kjartan var ikki har. - Ríða út av Hjarðarholti
reystar kempur báðar,
fyrstur reið Bolli Tollaksson,
tá ið Kjartan var ikki hjá. - Kjartan legði at Leygará,
mongum tað væl tókti,
snarliga runnu ástir saman
við Gurðuna Ósvívsdóttir. - Kjartan gongur fyri faðir sín,
leitar við hann ráð:
Vøn er Gurðun Ósvívsdóttir
eg vil ta frúnna fá. - Sømir tað øllum høviskum køllum
læra spekt og sinni:
“Líkari var tær mín sæli son
tín velduga harra at finna.” - Svaraði Kjartan Ólavsson
av so góðum treysti:
“Finna skal eg mín velduga harra
á hesum sama heysti.” - Kjartan gongur fyri Guðrunn at tala,
tað mátti eingin hoyra,
segði frúnni frá ætlan sín,
hon rodnaði sum ein droyri. - Leggur hann hendur um frúnnar háls,
mælir við hana so blíðum:
“Ísland skal eg á sumri hava,
væl máttú mær bíða. - Lat tær góðan hugin siga,
aftur man eg koma,
elska tær ikki annan mann,
ei heldur eg mær konu. - Lat tær góðan hugin siga,
aftur komi eg við lív,
elska tær ikki annan mann
ei heldur eg mær vív.” - Tað var Guðrun Ósvívsdóttir
ið reyðargull bar á hond,
fylgir hon Kjartani Ólasvssyni
niður á sjóvarstrond. - So letur Kjartan Ólavsson
síni skipini búgva,
allar letur hann streingirnar
av reyðargulli snúgva. - Vindur hann upp síni silkisegl,
gull við ráðum brann,
strikar ei á bunka niður
fyrr enn við Noregs land. - Strikar ei á bunka niður
fyrr enn við Noregis vág,
har lá Grímur innan fyri,
spælir í brynju blá. - Fyrst stígur Kjartan Ólavsson
sínum fótum á land,
so hann Bolli Tollaksson
undir hans høgru hond. - “Hoyr tú Bolli Tollaksson,
eg geri tað ei at loyna;gakk á sund
við griman mann,
har skal tú teg royna.” - Svaraði Bolli Tollaksson,
hann lítur á henda mann:
“Flestalt er hann í gævi treystur
,eg royni ei sund við hann.” - “Far tú tær til Íslands aftur,
heilsa fólki heim,
eg skal mær á sundið út
at fremja lítlan gleim. - Tú heilsa Guðruni Ósvívsdóttirav
so góðum treysti:
Ísland skal eg á sumri hava,
áðrenn tað tekur at heysta. - Bolli vindur upp síni segl,
út í havið setti,
Kjartan legðist á sundið út,
at fremja leikir eftir. - Bolli vindur upp síni segl,
bæði gul og blá,
strikar ei á bunka niður
fyrr enn við Íslands vág. - Kastar hann sínum akkerum
á so hvítan sand,
fyrst steig Bolli Tollakssonsínum
fótum á land. - Fyrstur steig Bolli Tollakssonsínum
fótum á land,
tá var Guðrun Ósvívsdóttirriðin
niður til strand. - Tá var Guðrun Ósvívsdóttirriðin
niður til strand:
Hvar er Kjartan Ólavsson,
hví kemur hann ikki á land. - Tú tarft ei Guðrun Ósvívsdóttir
eftir honum at fregna
Kjartan er í Noregi
so glaður við kongsins tegnar. - Kjartan er í Noregi
fáir finnast slíkir,
hann hevur fest eina norska frú,
hon er ikki tygara líki. - Guðrun snúðist Bolla frá,
var reið og ikki góð;
vont er slíkum rakkum at trúgva,
tár á kinnum stóð. - Bolli legði at Leygará,
mongum illa tókti,
snarliga runnu ástir saman
við Guðruna Ósvívsdóttir. - Tað var Bolli Tollaksson,
tók sær frú at festa,
snarliga lat til brúdleyp bjóða,
læt ikki leingi fresta. - Øllum letur Bolli Tollaksson
í sítt brúdleyp bjóða,
uttan Ólavi Kjartans faðir,
ið væl kann randir rjóða. - Drukkið var teirra brúdleypið,
kátt var teirra lív,
gingu so bæði í eina song
Bolli og hans vív. - Drukkið var teirra brúdleypið,
mangur fór glaður av,
eg kvøði um Kjartan Ólavsson,
í Noregi hann var. - Spæla teir teir á sundinum,
báðir reystir seggir,
Kjartan kennir møði á sær,
biður at landi leggja. - Kjartan læt at landi leggja
sóu tað konur og menn,
grimur maður á sundi spælirí
hvørjari reglund enn. - Grímur gár fyri Ólav kong,
strýkur sær um ennið:
“Heitstórir eru íslendingar,
vilja oss innibrenna.” - Kjartan gongur fyri Ólav kong
svør á síni trú nú:
“Allir vilja vit ísendingar
taka við kristnari trú.” - Mælti tað Kjartan Ólavsson,
hann slær tað í ein gleim:
“Allir kristnast vær íslendingar
uttan Fróðar ein.” - Tað var Torkil erkibisp
heldur á gyltum hornið,
allar kristnaði hann íslendingar
á einum summarmorgni. - “Eg kristni teg Kjartan Ólavsson
væl í Góðum tíma,
tak við kristnari trú av Gudi,
eg gevi tær systir mína.” - Svaraði Kjartan Ólavsson,
konginum illa tókti:
“Harri eg taki ei tygara systir,
tað frættir ei Ósvívs dóttir, - Svaraði Kristin kongsins systir,
talar eitt orð for sær:
“Vilt tú Kjartan Ólavsson
skiljast nú frá mær.” - Hon tók upp úr mjøðdrekkju
Kjartani mentir gav
sylgjan sett við gimsteinum
gripur av gulli var. - Hon gav honum tað góða svørð
við gyltar slíðrar at binda,
hann var aldri í víggi sár,
ið bar tann brand við linda. - Tað var Kristin kongsins systir
Gull bar sær á hond
fylgdi hon Kjartani Ólavssyni
niður til sævarstrond. - Har mundi hvørt frá øðrum skiljast
báðum illa tókti:
“Kjartan, eg fylgi ei longur tær,
tað frættir ei Ósvívsdóttir.” - Tú heilsa trúi grannakonu
tú kemur til Íslands heim,
tann tú elskaði í Noregi,
var ikki av trælagrein. - Tú heilsa tíni grannakonu,
tú kemur til Íslands aftur,
tær beyðst ástir í Noregi,
ikki av trælaættum. - Kjartan vindur upp síni segl
bæði gul og blá
strikar ei á bunka niður
fyrr enn við Íslands vág. - Strikar ei á bunka niður
fyrr enn við Íslands vág,
har lá Kálvur innan fyri
vindur upp segl í rá. - Kasta sínum akkerum
á so hvítan sand,
fyrstur steig Kjartan Ólavsson
sínum fótum á land. - Fyrstur steig Kjartan Ólavsson
sínum fótum á land
tá var Guðrun Ósvívsdóttir
riðin niður til strand. - Har komu frúur og stoltsmoyar
at keypa skrúð og lín,
har kom Tóra Kjartans systir
og fagnaði bróðir sínum. - Revna situr undir faldinum,
alt sømir henni væl,
Kjartan kom frá strondum niðan
snart kom teim á tal. - Revna situr undir faldinum,
væl sømir henni klæði:
“Mentarlín og høvðugull
tey vil eg hava bæði.” - Svaraði Kálvur hennara bróðir,
kundi væl spekt og æru,
“Mentarlín og høvðugull
tað sømir tær ei at bera.” - Hann gav henni mentarlín
og høvðugullini tvey,
mangur fær tað øðrum er ætlað,
eingin tað øðrum er eyðið. - Hann gav henni stakkin
høvðugullini bæði,
mangur fær tað øðrum er ætlað
eingin tað øðrum er lagað. - Hann gav henni gull og fæ
so tað silvurið brenda,
Guðruni var ikki hjartað lætt
tá hon sá skeinkin henda. - Kjartan gongur fyri faðir sín
leitar við hann ráð:
“Von er Revna systir Kálvs,
eg vil ta moynna fá.” - Tað var Kjartan Ólavsson
tók sær frú at festa,
snarliga lat til brúdleyp bjóða,
ei var longur at fresta. - Teir drekka bæði úti og inni,
gott skal slíkum gegna,
Kjartan saknar úr máldrykkju
svørðið við kongsins tegna. - Tórálvs menn hans góða svørð
stjólu úr gyltum skeiðum,
stungu aftur í lodna slíðra
brandin tann hin deiga. - Kjartan kemur inn árla morgun,
mist hevði brandin sín:
“Eg havi stuldur og rán at lýsa,
horvin er mækin mín.” - Teir leita bæði úti og inni
hvør til sama verka,
fingu ein mann at leita har,
teir kalla hann Ólav sterka. - Teir leita bæði úti og inni
hvør í sínar vráir,
burtur vóru Tórálvs børn
og Bitlusynir báðir. - Kjartan kemur inn árla morgun
lítst hann um so víða:
“Eg havi so mikil ørindi
burt á skóg at ríða.” - Kjartan leyp á vøllin fram,
bæði við ilsku og vreiði,
hann bað saðla sær horsið tað,
hann burt á skógin reið. - “Tú ver væl um teg Kjartan mín,
”Knútur mælir av sonnum,
“teir hava á tær illan hug,
tú statt frá Leygarmonnum.” - Teir skulu fáa so tungligt gjald
hvør skal annan svíkja,
fyrri skal eg lata lív,
enn burtur av vegnum víkja. - Guðrun gongur fyri Bolla inn
fellur fyri honum í knæ:
“Unni eg Kjartani væl við tí
nú hevur tú skommir tvær.” - Guðrun gongur fyri Bolla inn
fellur fyri honum til kníggja:
“Bolli er verði tær ikki tekk,
so leingi eg Kjartan síggi.” - Sára græt Guðrun Ósvívsdóttir
av so tungum stríði:
“Tú skalt ongan søtan sova,
meðan Kjartan er á lívi.” - Bolli leyp á vøllin fram,
bæði av illsku og vreiði
hann bað saðla sær horsið tá,
hann burt á skógin reið. - Undirmenu