Onkur ikki sørt skemtilig undantøk at finna í sambandi við páskir í gomlum døgum í Føroyum.
Brúðardansur í heilagastu
vikuni
– Tú hevði loyvi at dansa
brúðardans, um onkur giftist. Altso brúðarvísuna og so eitt sindur afturat, men
ikki meira enn tað. Tað hevur tú altíð havt loyvi til, tað er ikki synd. Tí
søgdu teir, at teir kvóðu ikki brúðarvísuna, teir sungu hana, smílist hann.
–
Men beint áðrenn páskirnar er ein tíð, tá tú hevur føstuna, tá tú ikki mátti
dansa, og tú mátti heldur ikki eta kjøt. Tað hava føroyingar praktiserað meira
ella minni. Tey søgdu tað í hvussu er. So kemur dymbildagavikan, og tað var
næstan tann heilagasta vikan, sum var í øllum kirkjuárinum, har fólk ikki skuldu
gera nakað sum helst. Man skuldi vera øgiliga friðarligur, lesa lestur og ganga
heima. Men tá so páskadagurin kom, lætnaði í, og annar páskadagur var eisini
dansidagur fyrr, og fólk fóru at rulla egg, sigur hann.
(Hetta brotið er tikið úr greinini ” Stillavika er blivin óstill”, sum stóð í
Dimmu 8.apríl 2009. Greinin byggir á samrøðu við Jóan Paula Joensen,
professara í fólkalívsfrøði og siðsøgu)
